Aranda de Duero-hiszpańskie miasto i gmina w południowej części prowincji Burgos. Ja miałam okazję spędzić w tym mieście Święta Wielkanocne kilka lat temu. Jest to idealne miejsce dla miłośników wina i dobrego jedzenia. W samym mieście, jak i w jego okolicach znajdziemy wiele zabytków, winnic i innych atrakcji turystycznych.
Jedną z najwiekszych atrakcji tego malowniczego miasta, jak dla mnie, są podziemne bodegi i ich historia.
W XII i XIII wieku Aranda de Duero stała się jednym z głównych producentów wina w północnej Hiszpanii. Budowa podziemnych piwnic była inteligentnym rozwiązaniem naglącej potrzeby. Aranda, położona na rozdrożu, żyła z rolnictwa na własne potrzeby, aż do momentu, gdy winorośle stały się uprawą intensywną. Jego produkt, wino, pomógł przekształcić gospodarkę w komercyjną.
Głównym celem wina Arandy był Burgos, który w tamtym czasie miał bardzo ważną populację, odkąd w 1494 roku stał się stolicą potężnej Mesta, monopolu na handel wełną od Kastylii do Flandrii. Znajdował się również na trasie Camino de Santiago, przez co był religijnym i wojskowym centrum pierwszego rzędu.
Ta uprawa, przemysł i późniejszy handel stały się głównym motorem rozwoju Arandy. Winnica wymagała dużej ilości pracy fizycznej, a zatem wielu pracowników. W połowie XVI wieku Aranda miała około 7000 mieszkańców, co było bardzo ważnym spisem ludności w tamtych czasach. Pieniądze również płynęły i krążyły z większą obfitością.
Wraz ze żniwami zakończono roczny cykl winnicy i początek procesu produkcji wina. Zebrane winogrona zostały przeniesione do «laguny», gdzie zostały nadepnięte i uzyskana fermentacja moszczu. To pierwsze wino zostało przyniesione przez «strzelców» w «pelliach» do piwnic, obniżając je z wielkim wysiłkiem do kadzi.
Dla lepszej konserwacji wina, ci starzy winiarze uważali, że piwnice musiały spełniać przynajmniej te wymagania:
Suchy i przewiewny teren, aby uniknąć wilgoci (wycieki wody deszczowej), która mogłaby uszkodzić kadzie, oraz narzędzia.
Utrzymywanie stałego poziomu wilgotności i temperatury (od 9 do 13ºC).
Odpowiednia wentylacja, poprzez wprowadzenie przenikliwego prądu powietrza przez drzwi wejściowe, wykonane z przekrojonego drewna i zarcera (rodzaj komina). Było to konieczne, aby wyeliminować zapach, trujący gaz pochodzący z fermentacji moszczu.
Konstrukcje pod wieloma domami, a nie pod ulicami, aby uniknąć hałasu i wibracji samochodów i przechodniów.
Na dzień dzisiejszy wiele z tych podziemnych winnic nie jest już dostępnych. Zachowało się z nich 135
– ulica Los Bodegones (8)
– Ulice San Juan, Santo Cristo i Santa Ana (12)
– Obszar Santa María (25)
– Plaza del Trigo (15)
– Calles Isilla, Cascajar i Barrio Nuevo (52)
– Plaza Mayor (3)
– Calles Ricaposada i San Gregorio (20)
Bardzo trudno jest określić datę ich powstania, czesto tworzone przez pokolenia. Szacuje sie to na koniec XIII wieku.
Wspólne cechy podziemnych winnic.
Głębokość: od 8 do 11 metrów.
Szerokość : mają średnio około 3 metry, chociaż w Requejo osiąga 4,5 metra. Wysokość wynosi od 2,5 do 3,5 metra.
Trudno jest ustalić długość każdego z nich, ponieważ między piwnicami utworzył się zawiły labirynt tuneli, oddzielonych od siebie prostymi drzwiami z drewna jałowcowego. Praktycznie większość z nich jest połączona.
Przyczyną, dla której nie ma winnic w pewnym regionie Arandy, może być fakt, że były one wówczas okupowane przez dzielnice mauretańskie i żydowskie. Ich ograniczona relacja z chrześcijanami i ich własne kulturalne i zawodowe nawyki nie sprzyjały temu. Podobnie, nie zostały zbudowane pod Plaza Mayor, być może dlatego, że jest to miejsce tranzytowe, targowe i publiczne.